Iafoje mi trovas la jenan uzon de ĉar, kiu al mi unuavide ŝajnas fremda:
1) Ankoraŭ ne aŭdita, ĉar eksterordinara. [PIV]
2) Ĝi fariĝis do vivanta, ĉar uzata. [Vivo de Zamenhof, de Edmond Privat]
3) Ĉar stulta, mi neniam guton da vino provis. [La lasta deziro, de Josip Velebit]
4) Li estas pardonebla, ĉar juna. [Granda Vortaro Hispana-Esperanta]
La subkomprenataj vortoj estas pronomo + esti:
1) ĉar ĝi estas eksterordinara
2) ĉar ĝi estas uzata
3) ĉar mi estas stulta
4) ĉar li estas juna
En PMEG troviĝas klarigo pri se + I-verbo:
se preni la plej malmulte = se oni prenu la plej malmulte
se lin kompari kun... = se oni lin komparu kun...
se paroli sincere = se mi parolu sincere...
se tiel diri = se oni povus tiel diri
Sed pri la uzo de ĉar + A-vorto mi nenion trovis. Ĉu ekzistas ia regulo aŭ klarigo pri tia uzo de ĉar?
