En la nederlanda libro “Esperanto Grammatica met oefeningen” (“Esperanta Gramatiko kun ekzercoj”) de Roel Haveman kaj Arjen-Sjoerd de Vries skribiĝas la jena en la sekcio pri la volitivo:
Post esperi (…) kaj timi (…) la volitivo ne estas uzata. Oni eble povas senti tion, se oni ŝanĝas la frazon en la rektan parolon. Tiam iom klariĝas, ke ‘espero’ kaj ‘timo’ temas pri faktaj, kaj ne (ne)dezirataj, situacioj. Do:
Ni esperas, ke niaj manĝaĵoj bone gustos al vi. (…)
(Ni esperas: ‘niaj manĝaĵoj bone gustos al vi.’)
Ni timas, ke niaj manĝaĵoj malbone gustos al vi. (…)
(Ni timas: ‘niaj manĝaĵoj malbone gustos al vi.’)
(La traduko estas mia, la emfazo ne. La emfazo originale estas in Esperanto. La ellasitaj partoj estis nederlandaj tradukoj.)
Mi ne povas ‘senti’, ke espero temas pri faktaj situacioj. Se mi esperas ion, mi certe volas, ke tio okazu aŭ estiĝu. Kompreneble, mi esperas nerealajn aferojn! Kiel tiuj aferoj povas esti faktaj? Do tio ŝajnas bona uzo por la volitivo laŭ mi. Aliflanke, mi antaŭe neniam pensis pri la ebleco uzi la volitivon por timo. Mi simple neniam faras tion intuicie.
Do: Kial oni ne uzu la volitivon en subpropozicioj, subordigitaj al propozicio kun espero aŭ timo.
