Vivantaj lingvoj nek permesas nek malpermesas tion. La kuraĝigo aŭ malkuraĝigo venas rekte el la reago de viaj samlingvanoj. Mi opinias ke ŝato, ĉefe pri vortoj sen sinonimoj, estas ofte lukso de nedenaskuloj kaj, inter tiuj, de komencantoj.
Lingvoj (vivantaj) favoras rapidan, senĝenan interkomunikadon kaj pro tio, en komunumoj kie du aŭ pluraj lingvoj kontaktiĝas, la uzado de pli trafaj, konvenaj aŭ belsonaj pruntitaj vortoj estas normala afero (parolantoj tamen vole modifas la invititajn radikojn antaŭ ol ilin gastigi, per sonŝanĝoj, deklinacio, konjugacio,...).
Vi eble povas diri putzevaju
(putze + ваю) anstataŭ mi purigas
tie kie, pro iu kialo, la rusa kaj la germana kontaktiĝas (povas esti ekzemple pro familia deveno, ne nepre pro geografia/milita/ekonomia kialo). Sed en tiu sama kunteksto lingva vi verŝajne tre malfacile povus uzi la vortojn dǎsǎo
(mandarenan) aŭ limpiar
(hispanan) kiel bazojn por miksaĵdevena verbo, ĉar tiuj pruntitaj vortoj signifas nenion por la aliaj. La kontaktregiono lingva decidas, kio estas tuj tie akceptebla kaj kio ne.
Reen al la esperanta; ĝiaj parolantoj estas en kontakto kun pluraj lingvoj pro tio ke ĝi estas tutmonda, vi do devus elekti tre zorge novan radikon, tiel ke ĝi povos esti komprenata facile kaj senĝene de la plimulto de internaciaj parolantoj (en pli limigitaj grupoj vi ja rajtus fari preskaŭ ion ajn). El kiu lingvo venus tiu zorge elektita novradiko?
Ĝi verŝajne venos el jam internaciigita sono aŭ parolo aŭ nocio (la etimologia aŭ lingva deveno gravos multe malpli ola la tujkomprenebleco). Ekzakte tion diras la dekkvina regulo!
Eble multaj ŝatus ke papilio
venu el pinpilinpauŝa (unu el pluraj eŭskaj vortoj por ĝi). Tiu vorto estas ideosono kiu priskribas la flugadon. Sed trudi ĝin en alian lingvon ... bonŝancon. Radikoj, vortoj, eĉ deklinacioj, konjugacioj kaj gramatikaj reguloj estas parto de la kodo interkomunika kerna kiun ni bezonas por konsideri nin samlingvanoj, kaj tio limigas kion vi povas elpensi en iu aparta momento kaj ĉirkaŭaĵo, sen dialektiĝi.
La kapablo akcepti arbitran elpensaĵojn de iu ajn unuopa parolanto por jam establita nocio ne estas, laŭ mi, taŭga difino de elasteco por vivanta lingvo.